In de provincie valt het aantal besmettingen in verpleeghuizen nog mee, zeker ten opzichte van de rest van het land. Ter Weel is een wrange uitzondering.
Niemand valt volgens bestuurder Coby Traas een verwijt te maken: “We vechten tegen een sluipmoordenaar, waartegen niemand bestand is en zeker niet zo’n kwetsbare groep als onze cliënten. De besmetting is dan ook geen falen van medewerkers, maar een gevolg van de moeilijke omstandigheden waarin zij nu moeten werken. Hier is geen schuldvraag op zijn plaats, alleen maar diep respect voor de zorgmedewerkers die in de frontlinie staan.”
In de gemeente Goes waren tot vrijdag elf mensen in een verpleeghuis overleden aan covid-19, de meeste van hen op de getroffen afdeling van Ter Weel. “Toen het aantal besmettingen toenam, is in overleg met de microbioloog van het Adrz en de GGD overgegaan tot het instellen van een cohort-afdeling. Dat wil zeggen dat de positief geteste cliënten door een aparte groep medewerkers verzorgd worden en niet meer geïsoleerd worden op hun eigen kamer. Op de gehele afdeling werken mensen in beschermende kleding.”
Altijd anderhalve meter afstand is onmogelijk
Op een afdeling voor dementerenden is het medisch en praktisch gezien onmogelijk om het besmettingsgevaar uit te sluiten. Traas: “Cliënten dwalen soms, of verzetten zich tegen een verplaatsing. Altijd anderhalve meter afstand houden is onmogelijk. Een cohortafdeling geeft bewegingsvrijheid terug aan dementerenden. Je kunt deze mensen niet op een paar vierkante meter opsluiten.”
Alles is anders voor de medewerkers. Het werken in beschermende kleding is een factor. Dat meerdere mensen in korte tijd erg slecht komen te liggen is ingrijpend. “Het is heel wrang voor de familie en de medewerkers om zo afscheid te moeten nemen, verborgen achter mondmaskers en gehuld in beschermende kleding.” Een uitvaart vindt in besloten kring plaats. “Anders gaan er altijd mensen van ons team naar zo’n afscheid. Dat kan nu ook niet.”
Even hun hart luchten
Traas: “Onze medewerkers krijgen steun van onze psycholoog en onze geestelijk verzorger. We proberen momenten te creëren dat ze even hun hart kunnen luchten. Maar het is wel zwaar. Ik denk dat we in de nazorg hier nog veel aan zullen moeten doen. Maar petje af. Iedereen probeert te voorkomen met het virus in aanraking te komen, maar in de zorg heb je geen keuze.”
Het was de afgelopen week wat stabieler. “Maar we zijn er nog niet”, zegt Traas. “Stel dat je nu zegt: we gaan langzamerhand weer open voor bezoek. De pedicure of de kapper kan weer naar binnen. Dan moeten we binnen de verpleeghuizen afwachten hoe dat gaat uitpakken. We zullen toch heel voorzichtig moeten zijn.”